ตอน 2 คิดผิด ทำผิด เปลี่ยนชีวิต...
อ่านไปเรื่อยๆ จะทราบว่า เราคิดผิดไปอย่างไร....
ธันวาคม ต่อเนื่องถึงมีนาคม 2555 จะเห็นสองพ่อลูก ที่มุ่งสู่กรุงด้วยความหวัง ...สองเท้าก้าวข้ามความเขลา ความกลัวมาสู่สนามสอบที่กทม. สนามแล้วสนามเล่า ...ตอนเราติวกันหามรุ่งหามค่ำที่วรรณสรณ์ เคยถามว่า "ไมล์ เหนื่อยไหมลูก" ไมล์บอกว่า "เหนื่อยครับ แต่ผมจะพยายามเพื่อมาอยู่ที่ดีกว่า " ฉันเคยถามว่า ที่เก่ามันไม่ดีอย่างไรตอนป.6
"ผมไม่ค่อยมีเพื่อนครับ .." ไมล์ตอบ ซึ่งเป็นคำตอบที่เคยได้รับเมื่อตอนไปประชุมกับครูก่อนจบ ป.6 ว่าเขาเข้ากับเพื่อนที่นี่ไม่ค่อยได้ "ไมล์ชอบ บางที โชว์ออฟว่าตัวเองเก่ง เล่นแรงๆ บางทีแกล้งเพื่อน พูดเสียงดังๆ ส่วนเพื่อนผู้หญิงก็ไม่ชอบ เพราะตัวเหม็น บางทีพูดเหมือนไม่คิด โผงผาง" ซึ่งเป็นสิ่งที่ ครอบครัวรับรู้บางส่วน ว่าคืออาการของเด็กสมาธิสั้น ..
..แต่ต้องโทษฉัน ที่ละเลย ไม่ได้สนใจว่า อาการนี้ ก็เกิดขึ้นได้กับเด็ก แอสเปอร์เกอร์ Asperger ซึ่งเคยร่ำเรียนมาในตอนเรียนpsychi
ว่าด้วยอาการก้ำกึ่ง จากเด็กที่มีความผิดปกติในการเข้าสังคม และเป็นความผิดปกติ ในแบบคล้ายๆกับเด็กออทิสติก แต่ในระดับความรุนแรงน้อยกว่า โชคร้ายที่ตอนนั้น พวกเราไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้จริงๆ และโชคร้ายกว่านั้นที่ทั้งที่พ่อเป็นหมอ แต่เรากลับพยายามควบคุมพฤติกรรมลูก .. ที่มีปัญหา โดยการดุด่า ... โดยคิดว่า เป็นปัญหาจากสมาธิสั้นของเขา ... โดยเฉพาะถ้าครูบอกเขาว่า ไปแกล้งเพื่อน จะโดนหนักมาก บางทีเลือดซิบ...